Tych roślin doniczkowych nie ruszy żaden szkodnik. Zostaną z tobą na zawsze

Walka ze szkodnikami przypomina walkę z wiatrakami, ponieważ bardzo często nie działają na nich żadne metody. Czas ucieka, a rośliny marnieją, przez co nadają się tylko do kosza. Jednak istnieje pewna grupa roślin, od której pasożyty stronią, jak od ognia.

Najczęściej spotykane szkodniki to przędziorki, wełnowce i wciornastki oraz pleśń. Przez co nie ma gatunku, którego nie dałyby rady one zaatakować. Najlepiej jest im przystąpić do żeru, kiedy gleba i powietrze są bardzo wilgotne, a na dodatek często wietrzymy pomieszczenie, w jakim się znajduje. Na dodatek ciężko zauważyć je na początku infekcji, ponieważ efekty ich zadomowienia się są widoczne dopiero po paru tygodniach. Plamy lub dziury na liściach, brązowy kolor liści, a nawet zatrzymanie wzrostu, to tylko niektóre objawy, które powinny nas zaniepokoić.

Zawarte w nich substancje chemiczne szybko i skutecznie odstraszają szkodniki, przez co same wytworzyły najlepszy system ochronny. Warto dodać, że są to najprostsze w uprawie rośliny doniczkowe, przez co poradzi sobie z nimi nawet niedoświadczony ogrodnik. Co ciekawe nie wymagają także częstego podlewania, przez co nie przyciągają do siebie pasożytów od pozostałych roślin. Wśród nich można wyróżnić:

• aglaonemę, która nie lubi przeciągów, ale znakomicie i bujnie rośnie w półcieniu;
• aspidistre wyniosłą określaną często "żelaznym liściem" ze względu na niebywałą odporność oraz wytrzymałość w najbardziej kryzysowych warunkach;
• bromelię pochodzącą z rodziny ananasowatych, które wyróżniają się długotrwałą odpornością, tak samo, jak guzmania i echmea;
• cissus rombolistny lub australijski, który jest rośliną pnącą, przez co dostosowuje się do najbardziej surowych warunków;
• dracenę obrzeżoną nielubiącą mocnego słońca i dużej zawartości fluoru we wodzie;
• grubosza owalnego, czyli sukulenta, który tak samo, jak kaktusy nie wymaga obfitego i częstego podlewania. Niektórzy określają go mianem "drzewka szczęścia";
• sansewierię gwinejską, która zyskała sobie przydomek "języka teściowej". W jej mięsistych liściach gromadzi się woda, przez co starcza roślinie na bardzo długi czas.