Zwisała z sufitu. Oto jak naprawdę wyglądała tradycyjna polska choinka

Tradycja ubierania choinki towarzyszy nam już od kilkuset lat. Zapoczątkowano ją w Niemczech, jednak w krótkim czasie rozprzestrzeniła się po całym świecie. W Polsce drzewka bożonarodzeniowe pojawiły się na przełomie XVIII i XIX wieku. Nie oznacza to jednak, że była to pierwsza świąteczna ozdoba, jaka zdobiła polskie domy.

Prototypem choinki była podłaźniczka, słowiańska ozdoba świąteczna, która przypomina współczesny stroik. Jak robiono podłaźniczkę? Czym ją przystrajano? Poznaj niezwykłą historię pierwszej, polskiej ozdoby świątecznej.

Podłaźniczka to pierwsza polska ozdoba świąteczna. Wykonywano ją z wierzchołka choinki, który ozdabiano jabłkami, orzechami, cukierkami czy światami, tradycyjną słowiańską ozdobą, wykonaną z opłatka. Stawiano ją na stolach lub zawieszano pod sufitem. Często zdobiła też wejście do domu.

Dekoracja była związana z podłaźnikiem, czyli pierwszym gościem, który przekroczył próg domu w trakcie Bożego Narodzenia. Odwiedziny podłaźnika miały zapewnić domownikom szczęście i dobrobyt w nadchodzącym nowym roku. Uważano, że "boski" gość był posłańcem przodków, który łączył świat zmarłych ze światem żywych.

Podłaźniczkę wykonywano z iglaków, takich jak sosna, jodła czy świerk. Fragment drzewka odwracano do góry nogami, a następnie, ozdabiano je bibułą, orzechami, szyszkami, łańcuchami czy jabłkami. To tradycja, która jest kultywowana przez mieszkańców Śląska, Podgórza i Podhala, gdzie po dziś dzień mawia się "cobyście mieli wszystkiego dości, jak na połaźnicy ości". Jeśli kultura słowiańska jest ci bliska, wykonaj ozdobę samodzielnie. Wystarczy, że zaopatrzysz się w gałązki iglaków. Możesz też odciąć dwie, trzy gałęzie z dołu choinki, a następnie, związać je sznurkiem i zawiesić nad wigilijnym stołem.