Pływa i je korę. Sarna wcale nie jest żoną jelenia

Sarna europejska to jeden z największych ssaków, jakie spotykamy na co dzień. Choć jej widok nie jest nam obcy, to wielu z nas nic o niej nie wie. Mitem jest, że sarna to żona jelenia. Pora na dawkę podstawowych informacji na jej temat!

Ludzie błędnie myślą, że sarna i jeleń to przedstawiciele tego samego gatunku. Owszem, należą do jednej rodziny jeleniowatych, lecz nie można ich ze sobą łączyć. Różnią się pod wieloma względami jak sposób bytowania, system obronny czy umiejętności. Sarna jest bardzo wrażliwa i jej jedyną szansą na przetrwanie jest ucieczka. Na szczęście natura zadbała o to, by była zwinna i sprytna.

Pora na małą lekcję przyrody. Najczęściej spotykanymi przedstawicielami jeleniowatych są sarna i jeleń. Choć może się wydawać, że to ten sam gatunek, a różni ich jedynie płeć, to wcale tak nie jest. Jeleń szlachetny, inaczej byk, wyróżnia się wielkim porożem, nazywanym wieńcem i dużą masą ciała. Kiedy osiągnie pełną dojrzałość, może przybrać nawet 150 kg. Jego żeńską przedstawicielką jest łania, która waży ok. 70-80 kg.

Sarna europejska to osobny gatunek, który jest znacznie mniejszy. Samica to koza, a samiec to kozioł. Męski przedstawiciel może osiągać masę do 27 kg, natomiast żeńska przedstawicielka jest zazwyczaj lżejsza o kilka kilogramów. Warto również wspomnieć, że poroże kozła jest niewielkie i ogranicza się do trzech punktów, które nie przydają się w walce. Fachowo nazywa się je parostki.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Jeśli kiedykolwiek mieliście okazję przyjrzeć się sarnie z bliska, to możecie uważać się za szczęściarzy. To zwierzę nie należy do najodważniejszych, dlatego gdy tylko widzi niebezpieczeństwo, ucieka w popłochu. Sarna może biec z prędkością 60 km/h, potrafi dobrze pływać, dzięki czemu gubi za sobą trop. Są to umiejętności, które pomagają jej przetrwać w środowisku pełnym drapieżników. Sama w sobie jest bardzo delikatna i nawet mała rana jest w stanie ją zabić. Nie jest odporna na zimno, dlatego ujemne temperatury szybko wychładzają jej ciało. W przypadku długiego biegu może wydalać pot, który moczy jej futro.

Sarny preferują zróżnicowany teren, gdzie łatwo o jedzenie. Dzienne zapotrzebowanie to ok. 3 kg roślin, kory młodych drzew, owoców i grzybów. Wiosną i latem jest tego pod dostatkiem, lecz zimą pojawiają się pierwsze problemy ze znalezieniem żywności. Wchodząc do lasu, pamiętaj o tym, by nie spuszczać psa ze smyczy. Jeśli pupil napotka biegnącą sarnę, może wyruszyć w pościg, a nawet najmniejsze ugryzienie może być dla niej śmiertelne.